دوران جهالت

سال چهارم دبیرستان بودیم که همکلاسی جدیدی اومد

ازش خوشم می اومد ومثل همه چیزای ناشناخته دوست داشتم بیشتر بشناسمش و بنابراین باهاش آشنا شدم

دوستانم هم که رفتار منودیدن اونا هم مشتاق شدن

اهل روستاهای اطراف بود .

بنابه خصوصیات وذات آدمی ، وقتی دید برامون جالبه ، برای جلب توجه بیشتر شروع کرد یه داستانهایی ازخودشون درست کردن 

ماهم دخترای دبیرستانی و احساساتی و...

باورش کردیم.... از برادر کوچک فوت شده اش گفت واینکه یه مدت توبیمارستان بستری بوده و حدود 10-12 سالش بوده وگفت که طبع شعر هم داشت ویکی ازشعراش این بوده"دوستت دارم رادلاویز ترین شعر جهان یافته ام"

مدتها  با خودم کلنجار میرفتم "خدایا حیف اینهمه استعداد که تو نوجوانی خاک بشه"

سالها بعد وقتی خوندم:

« دوستت دارم » را

من دلاویزترین شعر جهان یافته ام

این گل سرخ من است. فریدون مشیری

یه جورایی ازدروغ گویی اون وبیشتر ازجهالت خودم عصبانی شدم واحساس حماقت کردم

ودوران قبل ازآشناییم با کتاب وکتابخانه رو دوران جهالت نامیدم که تااون روز فقط کتاب درسی خونده بودیم و تک وتوک غیردرسی

درسته که امروزه با یه کلیک میتونی به حجم میلیونی اطلاعات دسترسی داشته باشی اما آیا این اطلاعات مثل گفته های همکلاسی من مستند هستند؟

دانش آموزان ما چقدر با مطالعه غیردرسی مانوس هستند، آیا بااین نسل تک بعدی که فقط چند کتاب درسی را درذهنشان قالب کرده ایم وبعدازجلسه امتحان ، همه را فراموش خواهند کرد ، میخواهیم جامعه ای آگاه ومتعالی بسازیم؟

تنها راه رهایی ازجهالت ، مطالعه بود و هست